Meneer van de Ven krijgt meerdere keren de diagnose kanker. Iedere keer vindt hij weer de kracht en energie om te vechten. Hoewel hij vechten eigenlijk niet het juiste woord vindt. Want door zijn levensvisie weet hij op een positieve manier met kanker om te gaan. Deze positiviteit verwoord hij in een boek.
“Als ik de ander kan inspireren met mijn levensvisie en ze daarmee help, dan heb ik mijn doel bereikt.”
De heer Van de Ven
“Tien jaar geleden na het overlijden van mijn echtgenote kreeg ik van een vriendin de tip om te gaan schrijven. Ik lag toen met een laag HB in het ziekenhuis. Ze wisten toen nog niet waar dit vandaan kwam. Ik kreeg een bloedtransfusie en werd behandeld met prednison. Hier werd ik zo hyper van. Ik heb toen dag en nacht geschreven. Dit was mijn eerste boek: ‘Mijn leven met Greetje’.”
“In de laatste levensfase van mijn vrouw – die is overleden aan kanker – heb ik haar ontzettend veel mantelzorg geboden. Regelmatig had ik gebroken nachten doordat zij mij ’s nachts vaak nodig had. Uiteraard sta je dan voor haar klaar. Maar na haar overlijden was ik doodmoe, geen energie. Ik had roofbouw gepleegd op mijn lichaam. Toen ik nog geen 5 meter meer kon lopen, zonder uitgeput te raken, ben ik naar de huisarts gegaan. Hij verwees mij door naar het ziekenhuis. Daar belandde ik in een roller coaster van onderzoeken. Na drie weken kreeg ik de uitslag: miltkanker. Dat was echt bizar. Je verwacht dat gewoon niet. Het is mij overkomen en daar zit ongetwijfeld een boodschap achter vanuit het spirituele. De specialist zei: ‘we halen de milt eruit’ en dan is het probleem opgelost. En dat was ook zo. Ik herstelde en wilde het leven weer oppakken. Leven in het nu, dat is voor mij belangrijk.”
Ook lymfatische leukemie werd getackeld
Meneer Van de Ven verhuist naar Polen maar heeft regelmatig controles in het ziekenhuis. Hiervoor reist hij naar Nederland. Uitslagen krijgt hij telefonisch omdat hij dan alweer terug was in Polen. Drie jaar na de miltkanker blijkt dat hij lymfatische leukemie heeft. “Dat was een behoorlijke tegenvaller, want daar valt operatief weinig aan te doen. Er is toen gekozen voor immunotherapie. Daar reageerde ik ontzettend goed op. Dus ook dat probleem werd ‘getackeld’. Na de behandeling – die ik in Nederland onderging – ben ik weer terug gegaan naar Polen naar mijn toenmalige vriendin. Ik heb me toen veel bezig gehouden met Keramiek en het leven weer omarmd.”
Dikke darm kanker, dat kon er ook nog wel bij
“Drie jaar later – het getal drie is een magisch getal voor mij – woonde ik weer in Nederland. Ik kreeg ontzettend veel last van mijn buik. De huisarts verwees mij door naar de maag-darm-leverarts. Na een endoscopie en diverse onderzoeken bleek ik een tumor in de dikke darm te hebben. Na overleg met de specialist ben ik toen gestart met chemotherapie. Ik werd niet ziek van de chemo, dat was een mooie meevaller. Na de behandeling bleek de tumor niet geslonken. Hij was acht keer zo groot geworden. Op mijn buik kon ik de tumor zo vastpakken. Ik realiseerde me: dit is niet goed. Ik wilde dingen gaan regelen met mijn kinderen voor als ik zou overlijden. Financieel, maar ook mijn crematie zodat zij weten waar ik wil worden uitgestrooid.”
Het is belangrijk om je kinderen te betrekken bij het proces
“Ik werd voorgedragen voor een experimentele behandeling in het Antoni van Leeuwenhoek. Dit voelde als mijn laatste redmiddel. Door deze immuuntherapie slonk de tumor enorm en werd deze operabel. Het was best spannend omdat er sprake was van ingroei in de dunne darm en mogelijk in de alvleesklier. Na de behandeling werd ik opgehaald door mijn zoon. Dat was een heel emotioneel moment. Het hele huis was versierd. Mijn jongste zoon en vriendin waren er ook en ik werd ontzettend emotioneel. Ik besefte me dat ik al die tijd ongelofelijk lomp tegen hen ben bezig geweest. Door mijn ziek zijn te bagatelliseren. Ik heb hen niet erkend in hun verdriet en zorgen. Hier moest ik voortaan anders mee omgaan. Het is belangrijk om je kinderen te betrekken bij het proces. Zij hebben mij op het randje zien balanceren.”
Het verhaal gaat verder onder de foto.
De heer Chris van de Ven
Kankercellen blijven verstoppertje spelen: longkanker wordt gediagnosticeerd
“Na de darmkanker was ik ‘schoon’. Maar in 2021 kwam de diagnose longkanker. Toen dacht ik, ik word nog kampioen in de hoeveelheid kanker die iemand kan hebben. Die kankercellen lijken continue verstoppertje met mij te spelen. Ik krijg nu iedere 3 weken een onderhoudstherapie. Ik noem dit maar mijn ‘spa resort behandeling met warme maaltijd’. Momenteel is de kanker wat onrustig er blijken namelijk ook wat uitzaaiingen te zitten op het bot in de heup.”
Spiritualiteit helpt mij met kanker om te gaan
“In 2006 leerde ik een spirituele coach kennen. Tot op de dag van vandaag ga ik nog regelmatig naar hem toe. Hij gaf aan dat ik meer in het bewuste moest leven in plaats van het onbewuste. Het onbewuste staat – spiritueel gezien – voor pijn, lijden, boosheid en verdriet. Op het moment dat je daar bewust van wordt, kun je leven in het nu. Voorheen was kanker mijn grote vijand. Door een gedicht van Charlie Chaplin leerde ik de kanker te zien als een ‘vriend’ die je kan omarmen. Dit klinkt misschien gek, maar het gaat over acceptatie. Hierdoor ben ik veel beter in staat om met energie en kracht de kanker te verslaan. Ik leef niet (meer) in boosheid.”
Beter in mijn energie door in balans te zijn
“Maar ik zie het nog anders. Ik geloof namelijk dat er een medisch biologisch kant is, een psychisch spirituele kant en een sociaal emotionele kant. Deze 3 elementen moeten met elkaar in balans zijn. Alle drie staan ze met elkaar in verbinding. Psychisch spiritueel: waar komt de kanker vandaan? Heb ik wellicht iets gedaan in een vorig leven en moet ik in dit leven de zaak inlossen? Sociaal emotioneel: Wat doet het met mij wat doet het met en mijn omgeving? Vanuit daar beredeneer ik, dat als ik er voor zorg dat ik goed in mijn vel zit, dat dan de therapie goed aan slaat: de medisch biologisch kant.”
Met mijn boek wil ik andere helpen
“Ik heb heel erg de behoefte om mijn ervaringen met kanker en mijn levensvisie te delen. Daarover schrijf ik een boek. Al help ik maar één iemand, dan heb ik mijn doel bereikt. Mijn boek gaat over de balans in het leven met daarbij het belangrijkste vertrekpunt: ‘Doe de dingen waar je goed in bent dan kun je een heleboel’. Bovendien heb je – als je bezig blijft – geen tijd om aan de kanker te denken. Voor mij werkt het. Ik blijf hierdoor écht in mijn kracht en geniet. Een passie van mij is bijvoorbeeld koken. Ooit heb ik nog het plan gehad om een kookboek te schrijven. Maar ook mijn kippetjes, de natuur en mezelf hard maken voor het groenbehoud in buurt of het koken voor daklozen, daar krijg ik allemaal energie van, hoewel ik natuurlijk wel eerder vermoeid ben. Een reis naar Japan zou ik nog graag willen maken, maar dat zit er niet meer in. Maar ik kijk naar de dingen die ik nog wel kan. Ik ben niet zielig. Zielig is een keuze. Gelukkig zijn ook. Genezing is helaas nog nooit voorgekomen in mijn stadium. Maar ik zeg maar zo: ‘zeg nooit, nooit’.