HomeErvaringenAls die taart geen tien is, pak ik hem niet
Pleun en Nathalie

''Als die taart geen tien is, pak ik hem niet''

Pleun (26) en Nathalie (35) schreeuwen het bijna uit. “Laat niemand je ooit zeggen dat dit een makkelijke keuze is. Want dat is het niet. Jarenlang hebben we opgesloten gezeten in ons eigen lichaam. Nu kunnen we weer zijn wie we zijn. En ja, er zijn restricties. Het vergt planning. Maar deze ‘levenslang’ is zo anders dan de levenslang van voor de operatie. We genieten nu veel meer.”

Pleun en Nathalie kennen elkaar van Instagram. Bij de voorbereiding op hun maagverkleinende operatie bij het ETZ Obesitas Centrum kwamen ze met elkaar in contact. Ze ontdekten dat ze kort na elkaar dezelfde operatie zouden ondergaan. Uitgevoerd door dezelfde chirurg.

Eerst kinderen, dan afvallen

Nathalie begint met vertellen. “Ik kamp mijn hele leven al met gewichtsproblemen. Ik heb ooit een traject met een personal trainer gewonnen. Toen viel ik in een half jaar tijd 25 kilo af. Maar na mijn zwangerschap was ik weer terug bij af. Ik wilde eerst kinderen, daarna zou ik wel kijken naar mijn gewicht. Terugdenkend zou ik het andersom doen. Eerst afvallen, dan kinderen. Dat is een stuk gezonder. En laten we eerlijk zijn: op een dikke zwangere rust een zwaar stempel.”

Last van mezelf

Pleun is ooit op eigen kracht 25 kilo afgevallen. “Door corona, studie en de stress die ik daardoor had, kwam ik die kilo’s weer aan. Ik ging de grens over die ik met mezelf had afgesproken. Toen wist ik, nu moet ik iets doen. Ik ben helemaal gezond, heb geen klachten, maar ik heb last van mezelf. Ontzettend veel last. Van de huisarts kreeg ik meteen een doorverwijzing. En ik moet zeggen dat ze bij het Obesitas Centrum goed luisterden naar mijn verhaal. Ze zagen hoe ik psychisch leed onder mijn gewicht. In de behandelkamer moest ik letterlijk en figuurlijk bloot. Dat motiveerde me nog meer om me voor 110% in te zetten. Dit moest slagen.”

Bevrijding

Beide vrouwen vertellen over de last die ze jaren meezeulden. Pleun: “Het is niet alleen het gewicht, het is meer. Ik kan nu elke kledingwinkel binnenstappen. Dat ging eerst niet. Eerst keek ik of ze mijn maat wel hadden. En stapte ik binnen, dan werd ik niet eens aangekeken. Zo van ‘voor jou hebben we toch niks hangen’. Ik denk nu ‘wat vind ik leuk’ in plaats van ‘wat past’. Altijd als ik ergens naartoe moest, had ik stress. Wat trek ik aan? Wat denken ze wel niet van mij? Door al dat gepieker kon ik mezelf ziek praten. Dan kon ik me met een reden afmelden.” Nathalie vult aan: “Voor onze partners hadden we niet af hoeven vallen. Voor hen waren we goed zoals we waren. Maar niet voor onszelf. Nu kan ik weer deelnemen aan de maatschappij. Ook kan ik voor mijn gevoel nu pas de moeder zijn die ik wil zijn voor mijn kinderen. Dat stukje heb ik in het begin van mijn moederschap wel gemist. Een uurtje naar een pretpark was al intensief genoeg. Nu sjouw ik ze overal mee naar toe. Niks is mij te gek. En je wilt niet weten hoe bevrijdend het kan zijn om op vakantie in badpak naar de bar te lopen of op een terras in elke kuipstoel te gaan zitten.”

Complicaties

Bij Nathalie ging het traject niet zonder complicaties. Zij kreeg een nabloeding. Ze ervoer veel steun vanuit het Obesitas Centrum. “Het is een hele fijne afdeling. Je wordt als mens behandeld, niet als nummer. Met de chirurg had ik een goed contact. Het deed me bijvoorbeeld erg goed toen hij na de bloeding zijn excuses kwam aanbieden. Hij vond het erg vervelend dat ik dat moest meemaken.”
Nathalie vertelt dat ze veel steun hadden aan elkaar. “Zo ben ik bijvoorbeeld erg bang dat ik mijn maag weer langzaam oprek. Die angst deel ik met Pleun. Het is dan zo fijn dat ik haar kan appen en zij mij gerust kan stellen. Je moet jezelf een nieuwe levensstijl aanleren en het helpt als je bij elkaar steun vindt.”

Ander eetpatroon

Zowel Pleun als Nathalie gaan heel anders met eten om. Pleun legt dat uit: “Ik had extreme bodemdrift. Alles wat op mijn bord lag, moest op. Dat is verdwenen. Ik eet van een klein bord en dat bord hoeft niet leeg. Ik geniet nog steeds van mijn eten. Zo eet ik af en toe gewoon een stukje taart. Maar: alleen als die taart écht lekker is. Is het geen tien, dan neem ik hem niet.”

“Ik ga er niks om laten, heb ik altijd gezegd”, vult Nathalie aan. “Lijnen was altijd een straf voor me. Deze operatie was geen straf. Het was een hulpmiddel om mijn mindset te veranderen. Ik zie resultaat, ik maak bewustere keuzes. Ik geniet van mijn leven en van mijn eten. En dat hopen we allebei nog heel lang te doen.”

Volgen op Instagram? Volg Nathalie onder @nathalie.goes.back.in.shape, Pleun onder @mindful_banana en het ETZ Obesitas Centrum onder @obesitascentrum.etz